Istniejący już pod koniec 1200 roku został przerobiony w XVI wieku. W 1728 r. Fasada została przebudowana, według projektu Andrei Palmy. Energiczna perspektywa, zamknięta między zasłonami budynku na ulicy, jest rozciągnięta między gzymsami i pilastrami, które pozostawiają niewiele miejsca na tynk; w drugim rzędzie półokrągłe okno obramowuje niektóre stiukowe posągi, wśród których znajduje się Niepokalana.

Roślina jest bazylikowa, podzielona kolumnadami i okrągłymi łukami, z głęboką prostokątną absydą, dodana w 1583 r., w której mieści się chór i główny ołtarz. Pomimo klasycznego układu sala jest obciążona chromatyczną powłoką wnętrza, wykonaną około 1844 r.

Kościół zachował niektóre obrazy wykonane przez Filippo Randazzo, takie jak „Ofiara św. Ippolito” na ołtarzu głównym i „Madonnę Różańcową i Świętych” w pierwszej kaplicy po lewej. Po lewej stronie obok prezbiterium otwiera się rozległa zakrystia z freskami na suficie pawilonu, w której zachowały się antyczne meble. Największa