Znajduje się wewnątrz pałacu arcybiskupa, który został zbudowany w połowie XV wieku na polecenie arcybiskupa Simone Beccadelli, zastępując najstarszy budynek za katedrą.

Z XV-wiecznej konstrukcji, opierającej się o średniowieczną wieżę, można dziś podziwiać eleganckie gotycko-ekstrawaganckie trzy światła i gotycko-kataloński portal neapolitańskiego pochodzenia. Pomiędzy XVI a XVII wiekiem pałac został znacznie powiększony dzięki budowie pierwszego dużego dziedzińca i balkonów na podłodze katedry, które zastąpiły starą loggię.

W następnych stuleciach budynek przeszedł kolejne ważne zmiany, zwłaszcza we wnętrzach, które stały się jednym z najbardziej okazałych w Palermo, a także roli politycznej, którą arcybiskup miasta często przyjmował jako tymczasowego prezydenta Królestwa. Dziś są fragmenty cyklu fresków, wykonanych między 1733 a 1734 rokiem przez Guglielmo Borremansa i obrazy rzymskiego Gaspare Fumagalli, które pokrywały sklepienia i ściany budynku wspaniałymi fałszywymi perspektywami.

W 1972 roku, na polecenie arcybiskupa Salvatore Pappalardo, sale reprezentacyjne pałacu przeznaczone były na siedzibę Muzeum Diecezjalnego.

Muzeum rozwija się w 15 pokojach, które czekają na renowację szlachetnej podłogi budynku. Kolekcja ma na celu zaoferowanie zwiedzającym obejrzenia ponad ośmiu wieków historii kościoła w Palermo.

Wybrano około 200 obrazów, rzeźb i dekoracyjnych dzieł sztuki od XII do XIX wieku, pochodzących głównie ze zniszczonych kościołów w Palermo, które nie są już w dobrym stanie. Pośród prac na wystawie wspominamy: mozaikę z modlącą się Madonną, rolę zmarłych współbraci Antonio Veneziano, Madonnę della Spersa, koronację Santa Rosalii Vito D'Anny, gotycko-ekstrawaganckie trzy-lekkie okno katalońskiego pochodzenia, świadek późne piętnastowieczne pochodzenie pałacu arcybiskupa, młody leżący rycerz przypisywany Francesco Lauranie, fronton z prezentacją Santa Rosalia do Matki Boskiej, haftowany jedwabiem i koralowcami itp. Największa