Książęca siedziba Branciforte, książąt Butera, rodziny Scordii. Pierwotne jądro pałacu ma siedemnastowieczne pochodzenie, ale począwszy od 1721 r., Kiedy stało się rezydencją Branciforte, nadano budynkowi nową definicję, a wraz z kolejnymi rozbudowami budynek osiągnął front około 120 metrów.

Po pożarze w 1759 roku budynek został całkowicie przebudowany i bogato wzbogacony przez tłum dekoratorów, tynkarzy, garncarzy i dekoratorów wnętrz. Niezwykle interesujące są freski Gioacchino Martorany ze sklepieniem z fałszywym balkonem i kopułą tromp l'oeil oraz freski w pięciu salach szlachetnej podłogi, wykonane przez tego samego artystę, które przedstawiają sceny duszpasterskie w ramach projektu architektonicznego.

Inne mniejsze salony mają późniejsze dekoracje, prawdopodobnie przypisane Elii Interguglielmi. W bogato zdobionych salach znajdują się pozłacane drzwi, obrazy, meble, tapicerka i sztukaterie oraz dekoracje ceramiczne dobrej jakości. Budynek, używany przez jakiś czas w szkole, jest obecnie wykorzystywany na wystawy, konferencje i bankiety.