La Favara (z arabskiego al-fawwāra, „źródło”) lub Maredolce to normański park królewski. Został zbudowany na rozkaz króla Rogera II przed 1153 r. I być może identyfikowany z Qaṣr Jaʿfarem (Pałacem Jafar) widzianym przez Ibn Giubayr w 1184 r., A Michele Amari łączy się z imieniem emira kalbita Giafar al-Kalbi II, który rządził Palermo od 998 do 1019 r. Romualdo Guarna, arcybiskup Salerno, opisuje w swoim chronicznym świecie, jak król Ruggero usunął tyle ziemi, aby utworzyć sztuczny basen, na którego brzegach zbudowano piękny pałac. Jest to typologia, która powróci również do małego pawilonu-wysepki Palazzo della Zisa lub do pałacu lub tak zwanego Zamku Kuby.

Obszar był mocno zanieczyszczony przez nielegalny budynek, który uderzył w okolicę, gdzie główne źródła zasilające zbiornik zostały schwytane przez akwedukt miejski, tuż przed autostradą A19, która wyznacza południową granicę parku. W 2011 roku został udostępniony po raz pierwszy w dzisiejszych czasach dzięki interwencji FAI.

Park graniczy od południa autostradą A19, na zachodzie via Emiro Giafar, na północy via conte Federico i przez niektóre budynki, które są tam i na wschodzie przez szopy przemysłowe. Pierwotnie park zrodził się z obrysu zamku Maredolce i składał się z ogrodu i sztucznego jeziora, cały obszar rozciągał się na około 40 hektarów, obecne przedłużenie wynosi około 25 hektarów, znacznie ograniczone przez silną urbanizację i z nielegalnej dzielnicy. W centrum basenu znajdowała się wyspa z palmami i gajami cytrusowymi, do których można dotrzeć tylko łodzią, a cały kompleks otoczony był bujnymi ogrodami. Park Favara znajduje się dziś na skraju podmiejskiej dzielnicy, częściowo nienaruszonej na pierwotnej powierzchni. Park Favara znajduje się prawie na wschodniej granicy miasta Palermo, w dzielnicy Brancaccio, spekulacje budowlane zatrzymały się na skraju sztucznego basenu, który wciąż zbierał niewielką część wód.

Park Favara był częścią systemu królewskich rezydencji rozkoszy, królewskich regali, które cieszyły się największym splendorem pod rządami króla Wilhelma II: Kuba Sottana, dziś Zamek Kuba, Kuba Soprana (dziś Villa Di Neapol) z załączonym pawilonem Cubola, oba wewnątrz dużego sztucznego basenu jeziornego otoczonego roślinnością; Castello della Zisa i wreszcie Palazzo Scibene. Ten system rezydencji na wschód od murów miejskich, który imponował zwiedzającym, nazywał się Jannat al-arḍ („Ogród - lub Raj - ziemi lub róż): Genoard.