Prawdziwy teatr Santa Cecilia, bardziej znany jako teatr Santa Cecilia, to XVII-wieczny teatr w Palermo. Znajduje się na placu o tej samej nazwie i został założony w 1692 r. Przez Związek Muzyków, korporację, która zjednoczyła muzyków i artystów, z pomocą szlachty i samego Namiestnika Uzedy, i zainaugurowała 28 października 1693 r.

Na inaugurację byli reprezentowani: Inocence Penitent lub Santa Rosalia Vincenzo Giattiniego i muzyka Ignazio Pulicò: do tego czasu komedie i tragedie były wykonywane w kościele Spasimo iw kościele Pinta.

W 1726 r. został zamknięty z powodu szkód poniesionych przez trzęsienie ziemi. Dopiero w latach 1787-1988 został ponownie otwarty i powiększony.
W 1816 roku był przedmiotem prac architekta Giuseppe Pontiego i wyposażony w nowoczesny system ruchomej sceny.

W 1853 r. został całkowicie odrestaurowany przez Carlo Giachery i Giuseppe Di Bartolo, którzy przeprojektowali zewnętrzne fasady, a po przydzieleniu muzeum wosku na pewien czas i przeszli dalsze zmiany, w 1888 r. ostatecznie zamknięto drzwi: budowa teatru Massimo i Politeama określiła jego upadek i opuszczenie.

Około 1908 r. została zakupiona przez firmę Ferri i Metalli, aw 1955 r. została przejęta przez braci Guajana, którzy używali jej jako magazynu.
W październiku 1987 r., z okazji prywatnej imprezy, przestrzeń sceniczna została ponownie wykorzystana do inscenizacji opery Boboka, zaczerpniętej z opowiadania Dostojewskiego.

W 2009 r. rozpoczęto odbudowę teatru z funduszy wspólnotowych. 9 września 2010 r. Ówczesny Regionalny Asesor ds. Dziedzictwa Kulturowego Gaetano Armao wraz z Prezesem Fundacji Grupy Brass, Ignazio Garsią, podpisali umowę na przydzielenie teatru do samej Fundacji i nawiązanie do muzyki afroamerykańskiej.