Znajduje się na pierwszym piętrze Palazzo dei Normanni i został zbudowany w latach 1130–1132 za panowania Rogera jako kaplica Pałacu Królewskiego.

W 1132 roku został podniesiony do parafii i został nazwany na cześć SSana Pietro i Paolo, ale z czasem zapomniano o podwójnym tytule, a parafia nazywa się po prostu San Pietro. Ale faktem jest, że prawą nawę ozdobiono epizodami z życia św. Pawła i epizodami z życia św. Piotra.

Reprezentuje udaną syntezę aspiracji normańskich królów do przywrócenia świata kulturalnego religii chrześcijańskiej, czerpiąc jednocześnie ze sprawdzonego świata muzułmańskiego za wspaniałe dekoracje godne władzy królewskiej.

Kaplica jest w całości pokryta czarującą mozaiką w złocie wykonaną przez bizantyjskich rzemieślników o religijnych motywach ikonograficznych, w której kopule stoi majestatyczny Chrystus Pantokrator otoczony Aniołami i Archaniołami.

Kaplica ma trzy nawy, oddzielone dziesięcioma kolumnami, po pięć z każdej strony, granitu egipskiego. Podłoga jest mozaikowa według wzoru, który nosi równe i ciągle powtarzane motywy; szczególnie interesujący i bogaty jest ten u stóp kopuły, w którym znajduje się geometryczny wzór, wyraźnie z bizantyjskiej inspiracji.

Bardzo bogaty strop stalaktytowy z malowidłami w stylu islamskim: dwa rzędy dużych kesonów w kształcie ośmioramiennej gwiazdy, które zamykają klapę z ośmioma zakrzywionymi segmentami; gwiazdę tworzą dwie twarze, wnętrze zdobią dekoracje geometryczne, a na zewnątrz postacie (kuficzne) starożytnego pisma arabskiego. Największa